Volgens u is een christen ’tegelijk zondaar en rechtvaardig’. Hoe kan dat? Het is toch een van beiden?

Luther:

Eerst dacht ik dat ook. Telkens als ik een zonde had gedaan ging ik naar de priester en werden mijn zonden vergeven. Op dat moment was ik weer een rechtvaardige, dacht ik. Maar even later zondigde ik weer en was ik weer een zondaar. Ik was het telkens na elkaar en zo zwalkte ik heen en weer tussen valse zekerheid enerzijds (alsof de zonde achter me lag) en vertwijfeling anderzijds (alsof de genade voor niets was geweest).

Totdat ik zag dat ik het niet na elkaar, maar tegelijk was: zondaar in werkelijkheid, maar rechtvaardig in hoop. Het is als met een zieke die door de arts beloofd is dat hij beter zal worden, daarin gelooft en doet wat de dokter zegt om ook daadwerkelijk beter te worden. Is hij dan al gezond? Nee, hij is tegelijk ziek en gezond. Ziek in werkelijkheid, maar gezond volgens de belofte van de arts en in de hoop. De arts rekent hem als gezond, omdat hij het zal zijn. Hij belooft dat de ziekte niet tot de dood zal leiden.